محققان ایمپلنت‌های بسیار کوچکی ابداع کردند که می‌توانند به درمان ساده‌تر آسیب‌های نخاعی کمک کنند.
به گزارش پایگاه اینترنتی یورک الرت، ابداع ایمپلنت هایی که به یک منبع نیروی پایدار نیاز دارند اما بدون سیم کار می کنند، ایده ای است که به نظر می رسد زمان اجرای آن فرا رسیده باشد. بدین ترتیب، زمان اجرای روش های درمانی که به چندین ایمپلنت هماهنگ نیاز دارند نیز فرا رسیده است.
اکنون مهندسان دانشگاه رایس در آمریکا که ایمپلنت هایی را برای ایجاد تحریک الکتریکی در افراد مبتلا به آسیب نخاعی ابداع کرده اند، روش خود را توسعه داده اند تا بتوانند نیروی محرک های زیستی را به واسطه یک فرستنده تامین کنند و به برنامه‌ریزی آنها بپردازند.
این گروه پژوهشی، ایمپلنت هایی به نام MagNI ابداع کرده‌اند که در اوایل سال گذشته، به عنوان محرک های احتمالی نخاع معرفی شدند. برای تامین نیرو و برنامه‌ریزی این ایمپلنت ها، نیازی به سیم نیست. این بدان معناست که سیم ها نباید به پوست بیمار نفوذ کنند زیرا این شرایط، خطر عفونت را به همراه دارد. یک راه حل دیگر که در بسیاری از ایمپلنت های مبتنی بر باتری به کار می‌رود، قرار دادن آنها در بدن به واسطه جراحی است که هر چند سال یکبار انجام می شود.
آزمایش‌های این محققان نشان داد که یک میدان مغناطیسی به واسطه یک فرستنده مبتنی بر باتری که بیرون از بدن قرار دارد، می تواند به تامین نیرو یا برنامه ریزی دو یا چند ایمپلنت حداقل ۶۰ میلی‌متری بپردازد.
کایوان یانگ محقق ارشد این پروژه گفت: برنامه ریزی ایمپلنت ها، آنها را قادر می‌سازد تا چندین ضربان ساز بی‌سیم را در بخش‌های جداگانه ای از قلب بیمار راه‌اندازی کنند.
وی افزود: ما نشان داده‌ایم که می توان ایمپلنت ها را برنامه‌ریزی کرد تا تحریک آنها طبق الگوی هماهنگی صورت بگیرد. ما همه ابزارها را مانند یک سمفونی هماهنگ می کنیم. این کار، آزادی بیشتری را در حوزه درمان در حوزه نخاع و هم در حوزه قلب برای ما فراهم می کند.
این محققان ایمپلنت های کوچک خود را روی نمونه های بافت ارگانیسم‌های زنده و جوندگان آزمایش کردند. آزمایش ها نشان دادند که این ابزارهای کوچک حداقل طی یک فاصله کوتاه می توانند ارگانیسم‌ها را برای فعال سازی یک برچسب فلورسنت در واکنش به سیگنال های الکتریکی تحریک کنند و واکنشی را در عصب سیاتیک جوندگان به وجود بیاورند.
یانگ گفت: پژوهش در زمینه بازسازی نخاع نشان می دهد که تحریک ارگانیسم ها طبق یک الگوی خاص، به بازیابی سیستم عصبی کمک خواهد کرد. در حال حاضر، هیچ ابزار قابل پیوندی وجود ندارد که بتواند این کار را انجام دهد.
